Jurjen

Donderdag, 5 mei

Dag 53: Thiviers – Sorges – 20,2 km – 1322,8 km

Gisteravond is het goed gelukt met het koken: Italiaanse pasta, gevuld met vlees, verse tomaten en een blikje ansjovis. Vooraf hadden Claude en ik een aperitief genomen; glaasje rode wijn met stukjes kaas. Ik kan me niet voorstellen dat ik deze keer ben afgevallen.

Om kwart voor 9 (!) ging het licht uit. Zowel letterlijk als figuurlijk. Weer een leuke voetbalwedstrijd gemist.

De route vandaag was niet heel inspannend, geen grote hoogteverschillen. Evengoed zijn het weer 20 km. Omdat we pas om 16:00u in de refuge welkom zijn, hebben Kees, Claude en ik regelmatig gepauzeerd. Toch kwamen we tegen 2 uur aan in Sorges.

Over het weer valt niet te klagen. Iedere dag droog. Ik begin met mijn vest aan, maar vandaag ging dat al om 10 uur uit.

De aanwijzingen zijn plenty. Toch hebben we vandaag deze over het hoofd gezien.

Je vraagt je af hoe het mogelijk is. Het scheelde gelukkig maar een paar honderd meter.

Zoals je ziet zou de afstand tussen Thiviers en Sorges volgens deze aanwijzingen ‘maar’ 14 km zijn. De pelgrim loopt gelukkig niet steeds over de doorgaande weg, maar gaat ook over bospaadjes enz. Daardoor is de route niet de kortste weg.

Deze drie pelgrims hebben soms ook genoeg aan hun eigen gedachten en dan is een beetje afstand zo gevonden.

De meneer rechts op de foto, die het gras staat te maaien, bleek de eigenaar van 40 hectaren walnotenbomen, die je links op de foto ziet. Voorlopig nog geen oogst in zicht.

Dit ronde gebouwtje is een duiventil uit lang vervlogen tijden (informatie Claude).

In Sorges is een echtpaar verantwoordelijk voor de opvang van de pelgrims. Françoise en Philippe. Zij waren er niet toen wij in Sorges binnen wandelden. Gelukkig, op steenworp afstand, wel een brocante cafeetje van Cécile.

Wij het terrasje op voor koffie en koek.

Gelukkig verkocht Cécile ook een biertje!

Dat smaakte heerlijk, maar ik moet bekennen dat de douche aan het eind van de wandeldag toch ook wel heel erg lekker is!!

Opa hoopt het vanavond iets langer vol te houden, maar de hele wedstrijd zien is geen optie.

Mooie donderdagavond voor allen!

Korte wandeling

Woensdag, 4 mei

Dag 52: La Coquille – Thiviers – 19,5 km – 1302,6 km

Wat ik ervan las, vanochtend, had ik gisteravond wel graag de voetbalwedstrijd Villareal-Liverpool willen zien. Maar toen lag opa al in dromenland.

Dominique, de hospitalier van dienst had lekker gekookt en had zijn 4 gasten goed gevoed naar bed laten gaan. De vijfde gast had zich een dag vergist en komt pas vandaag aan. Het werk van een gastheer, die dit trouwens geheel belangeloos doet; hij moet zelfs zijn reiskosten voor eigen rekening nemen, bestaat uit het doen van inkopen voor ontbijt en avondeten. Het schoonhouden van de refuge, was doen, avondeten koken en ontbijt voorbereiden. Daarnaast registreert hij de binnengekomen pelgrims, boekt nieuwe gasten, belt op verzoek vooruit naar andere adressen om onderkomens te regelen. En hij houdt een kas bij. Kortom hij is een bezig bijtje.

Onze ‘hut’ zag er van buiten zo uit:

Vanochtend om 5 over 8 vertrokken, want het was een korte wandeling. Nee hoor, Dominique wil graag dat iedereen om half 9 weg is, zodat hij zijn taken kan beginnen.

De wandeling vandaag is in de Périgord, onderdeel van de provincie Dordogne. Aangekomen op een heuveltje, keek je zo de vallei van de Dordogne in.

Ook in het echt kon je niet veel meer waarnemen dan op de foto. De wegwijzers veranderen kennelijk ook. Ik vond deze wel aardig.

Vanwege de korte route niet veel foto’s gemaakt. Dit is de laatste:

Tegen 1 uur waren we in Thiviers. Eerst een plekje gezocht om te eten en daarna wat boodschappen gedaan. Claude, Kees (uit Drenthe, die we gisteren in La Coquille leerden kennen) en ik zitten in een chaletje op camping Le Repaire. Dat ding ziet er zo uit:

Eenvoudig is het juiste woord. Voor een pelgrim 1 nachtje is het geen probleem, maar ik zou het niet voor een weekje boeken.

Gelukkig is bij het boodschappen doen het biertje niet vergeten:

Een dodenherdenking met goede aandacht gewenst vanavond!

Madam Parlevite

Dinsdag, 3 mei

Dag 51: Flavignac – La Coquille – 25 km – 1283,1 km

Laat ik eens beginnen met een foto van onze slaapplek vandaag, voor ik het vergeet.

Mijn bed is links voor. Er zijn nu 4 pelgrims en er komt er nog een. Dus dat wordt gezellig.

Gisteren in Flavignac kwam er nog een stel. Fleurance et Jacques. Zij gingen ook mee naar het restaurant. Al lopend naar het restaurant begon ze tegen me te ratelen. Ik zei dat ik het niet begreep en vroeg of ze wat langzamer wilde praten zodat we misschien een gesprek konden voeren. Natuurlijk! Nou dat was ze dan toch wel heel snel vergeten. Ik sla dan af en doe niet meer mee. Dat is voor mij geen probleem, maar ze keek me toch vreemd aan.

Ze had het plan opgevat om vandaag, met man en auto, terug te gaan naar Aixe sur Vienne om vandaar uiteindelijk naar Santiago te lopen. De auto blijft bij het station van AsV. Jacques zou een paar dagen meelopen, naar Perigueux, om dan met de trein weer terug te gaan naar de auto. Of hij dan verder mee gaat of naar huis, het werd me niet duidelijk.

Vanochtend werd me duidelijk dat ze aan de komende periode een hele kluif zal hebben. Toen ik om kwart over 7 opstond was de vloer op verschillende plaatsen nat. Nu ben ik geen bedplasser, dus het was niet van mij. Claude en Jacques tastten ook in het duister. Totdat madame wakker werd en vertelde dat ze de koelkast had uitgezet. Ze kon van het gebrom niet slapen. Het freezertje was ontdooid en had voor de overlast gezorgd. Je moet er niet aan denken dat ze ergens terecht komt waar er mensen snurken. Toen Claude en ik om kwart over 8 vertrokken, was ze nog niet uit bed geweest. In dat tempo ligt Santiago een half jaar lopen verderop. Chaq’un son truc!

De tocht naar La Coquille is 29 km. Nu gaf Maps.me een alternatieve route aan vanaf Les Cars. Het laat zich raden dat we die hebben genomen. Het was heerlijk wandelen.

Wat Apple ook zegt, het blijft een telefoon met camera… het origineel is altijd mooier!

Een herbouwde broodoven, die nog steeds wordt gebruikt

Bij de kroeg in het dorp snel een biertje gekocht. De hospitalero biedt alleen water met siroop aan!

Prettige dinsdagavond!

Drie weken lopen

Maandag, 2 mei

Dag 50: Isle – Flavignac – 21 km – 1258,1 km

Het bleef gisteren een alcohol loze dag. Ik weet wel dat het geen kwaad doet, maar toch. We hebben buiten op het terras gegeten. Ik ging met koude handen naar bed. Vanochtend om half 9 op pad voor de 21-ste wandeldag. Dit was op het opvang huis geschilderd:

Het verveelt misschien, maar over het weer valt niet te klagen. Ook over de omgeving niet.

In Aixe sur Vienne, na zo’n 6 kilometer bij de bakker koffie gehaald en wat brood voor onderweg. Daarna kwamen er geen dorpjes meer waar een winkel of bar/tabac zou zijn, tot aan de eindbestemming hier in Flavignac. Toch even navraag gedaan bij een schooltje, waar de kinderen buiten speelden en de juf toezicht hield. Ja, in Lavignac is volgens mij een bar, zei ze. Wij naar Lavignac, dat iets buiten de route lag. Op naar de mairie. Maar deze burgemeester trapte niet in ons plannetje. In Flavignac moet je zijn, nog 3,5 km verderop.

Vanwege de betrekkelijk korte route vandaag hebben we regelmatig gepauzeerd. Even in het gras, tas af en wat eten en drinken (water).

Onderweg kwamen we nog twee bijzondere zaken tegen: het kasteel La Judie net na St Martin le Vieux

En deze zeer oude wegwijzer:

In Flavignac is inderdaad een restaurant. Daar hebben we vanavond geboekt. Maar in afwachting daarvan toch maar een biertje geprobeerd.

Dit is het uitzicht terwijl ik dit schrijf:

Vandaag dus 21 dagen gewandeld. Meer dan 500 km afgelegd en eigenlijk nergens last van. Ja, wel stram als ik een tijdje heb gezeten. Dan moet ik de ledematen strekken en de rug rechten na het overeind komen. Geen last van blaren op dit moment, dus geen klachten. Wat het aantal kilometers betreft ben ik dit jaar over de helft. We zullen zien wat de komende weken gaan brengen. So far, so good!

Prettige maandagavond voor allen!

Limoges, gesloten

Zondag, 1 mei

Dag 49: St-Leonard-de-Noblat – Isle – 32,4 km – 1237,1 km

Nog even over gisteravond: we hadden afgesproken om met zijn vieren een pizza te gaan eten, bij Fifi. Praktisch om de hoek van de refuge. Nu bleek Fifi eigenlijk een afhaal, met een klein terras voor de deur. Dat betekende dat we de pizza snel moesten verorberen, want het werd steeds frisser.

Het was ook het laatste avondmaal voor Odile en Joseph. Zij moet de komende week aan de slag en vandaag was hun laatste wandeldag naar het station in Limoges.

Er was in de refuge nog een pelgrim geland, een Fransman, die met niemand van ons ook maar meer dan twee zinnen heeft gewisseld. Hij bleek twee gehoorapparaten te hebben en misschien maakte zijn gehoorbeperking een goede conversatie niet mogelijk. Om 7 uur vanochtend is hij op pad gegaan.

Wij vertrokken gevieren tegen half 9. Sleutel opbergen in het sleutelkastje en gaan. Zoals tijdens zo veel dagen is het zonnig en fris bij de start. Maar geen klachten!

Even een paar plaatjes van het vertrek uit St. Leonard.

In het dorp Aureuil op ongeveer 10 km was een hardloopwedstrijd: een halve marathon. Maar ja voor ons geen koffie, dus geen foto.

Twee kilometer verder was een restaurant. Ze waren druk bezig met de voorbereiding voor de lunch. Wij gingen op voor de koffie. Het duurde wel een kwartier voor deze werd geserveerd. We werden allengs wat melig.

Toen kwam de koffie in zo’n plunger. Ik had koffie met melk gevraagd; dan krijg je meer. Nu, ik kreeg een liter halfvolle melk. Koud weliswaar, maar ik drink dat graag. Dus eerst melk en toen koffie (-drab). Van mij geen klachten.

Half uurtje verderop zit een mevrouw in haar tuin te eten. Claude en ik riepen bon appetit. Ze stond meteen op en vroeg of we water nodig hadden. Nee, dank u. Koffie dan misschien? Nou mevrouw, dat gaat er wel in, maar we zijn wel met zijn viertjes. Geen probleem, voor 2 of voor 4, de handeling is hetzelfde. Wij de tuin in. Stoelen aangerukt en koffie gekregen. We hebben er wel een half uur vertoefd.

Bij het weggaan kreeg ieder nog twee mandarijnen mee. Wat een feest. Uurtje verder, bij een kerkje, even stoppen voor een hapje. Odile en Joseph rukten van alles uit hun rugzak om uitgebreid te lunchen. Dat werd mij wat te gortig, want Claude en ik moesten toen nog 15 km lopen. Dus afscheid genomen en door naar Limoges.

Vanwege het weekend en de viering van 1 mei, konden we in Limoges geen pelgrimsovernachting vinden. Wel in Isle (spreek uit: Iel). Toch maar even snel de stad in. Nu zijn de buitenwijken van steden nooit zo aantrekkelijk, dus is Limoges geen uitzondering. Daarvan geen foto’s.

Over de Vienne de oude stad in. Langs het stadhuis.

Een blik op de moderne oude hallen.

Waar nog net een toeristentreintje langs kwam:

Hier in het opvanghuis aangekomen deed de kleinzoon open. Met de mededeling dat oma en opa binnen een uurtje thuis zouden zijn.

Toen ze kwamen liep ik op ze af om me voor te stellen. Wij hebben u helemaal niet verwacht. Dan is een Franse medepelgrim wel handig. Ja, Claude! Maar u zou toch morgen komen. Nee hoor, want dan zouden we toch ook in Limoges in de kerkelijke opvang kunnen slapen. Ja, dat is waar. Dan zal ik het wel verkeerd in mijn telefoon hebben gezet. U bent welkom en we gaan om half 8 eten. Je begrijpt ik heb nog geen biertje gezien…

Prettige zondagavond! Mocht er nog een etappedrankje komen, dan pas ik het verhaaltje aan.

Mooi dagje!

Zaterdag, 30 april

Dag 48: Les Billanges – Saint-Leonard-de-Noblat – 19,5 km – 1204,7 km

Het was gisteravond een bijzondere avond. Françoise is een artistieke vrouw van ongeveer 70 jaar. Haar moeder van 94, die sterk aan alzheimer lijdt, wordt volledig door Françoise verzorgd. Ten aanzien van de refuge zou je kunnen zeggen dat het work in progress is. Maar dat ze geen tijd heeft om er verder aan te werken. Françoise kookt voor de pelgrims iedere keer dezelfde kost. Ze eet er zelf niet van mee, want dat trekt ze niet. Het was wat wij Bergsteiger Essen zouden noemen. Veel pasta met een groentesaus van verse groenten. Daarna een warm toetje, soort crumble, maar dan net anders.

Ze vertelde ons de sage van Leonard, van Saint Leonard de Noblat.

Ook nog even een pelgrimslied aanheffen en de maaltijd was compleet. Maar dat heb ik niet op beeld.

Na de afwas werd moeder in de auto gehesen voor de rit naar huis, Limoges. Want Françoise en haar moeder wonen niet bij de refuge maar dus in Limoges.

Ze had alles voor het ontbijt klaargezet in een vliegenkastje, want er was geen koelkast. We hebben vanochtend de boel dus netjes achter gelaten en de sleutel op de gewenste plek verstopt. Ook zo gaat het op de Camino.

Vanochtend was het weer lekker fris, maar zonnig. Een relatief korte wandeling van nog geen 20km stond in het vooruitzicht. Het was weer mooi onderweg.

Brug over de Taurion moesten we nemen:

Deze bijzondere tuinversiering is van bestek gemaakt.

Bij een bakkertje koffie gescoord:

Nog een paar plaatjes voor de sfeer:

We moesten voor de refuge de sleutelcode ophalen en meteen betalen bij het Office du Tourisme. Zeer grote, nette plek. We kunnen zelfs gebruik maken van wasmachine en droger. Zo nog even shoppen voor eten onderweg morgen. Want op 1 mei is het feest compleet en blijven de winkels gesloten.

Op een terras was er gelukkig tijd voor een etappebiertje:

Straks wordt het pizza bij Fifi, het afscheid van Odile en Joseph. Zij werkt als verpleegster in een ziekenhuis en moet maandag weer starten. Morgen stappen ze in Limoges op de trein naar huis.

Mooie zaterdagavond voor jullie allemaal!

Hoogtepunt

Vrijdag, 29 april

Dag 47: Bénévent – Les Billanges – 26,2 km – 1185,2 km

Nee, niet alleen de overwinning van Feyenoord is een hoogtepunt. Vandaag heb ik ook het hoogste punt van de Voie de Vézelay achter me gelaten. De Mont Jouër met bijna 700 meter. Een mooie tocht.

Maar eerst gisteren in Bénévent. Samen met Claude, Odile en Joseph hadden we geboekt in het enige lokale restaurant. Om bijna half 8 waren we de eersten. De noodzaak om te reserveren bleek achteraf overbodig. Gelukkig kwamen rond 8 uur nog wat stellen, zodat ons geklets een beetje in de achtergrond verdween.

Natuurlijk weer net na 9 uur op de kamer. Er zou nog een Nederlands (fiets-) stel komen op mijn kamer. Tegen tienen, ik was net in mijn eerste slaap, kwamen de mannen binnen. Er kon geen gedag af, dus ik draaide me maar om. Gelukkig kon ik de slaap snel hervatten. Vanochtend heb ik ze nog even gesproken; ze kwamen uit Benschop. Verder weet ik niets van ze. Zo gaat het dus ook op de Camino.

Om kwart over 8 op pad. Wij hadden gevieren (Claude, Odile, Joseph en ik) hier in Les Billanges geboekt. Dus we liepen de hele weg min of meer samen op. Soms bij elkaar, soms met honderden meters afstand. Joseph en ik hadden een kortere weg gevonden dan het routeboekje aangaf. Dat scheelde al gauw minimaal 4 kilometer. Daarover gesproken; vandaag die 26 kilometer afgelegd in ongeveer 8 uur tijd. Dat is iets meer dan 3 kilometer per uur. Dat lijkt heel langzaam, maar hou daarbij rekening met koffiepauzes, inkopen doen, rust- en eetpauzes en stijgen en dalen. Dan is zo’n werkdag aan wandeling zo gek nog niet. Trouwens, dit is een uitleg, geen verantwoording 😉.

Hier zie je dat je ook de weg via Rocamadour kunt nemen. Of naar het bejaardenhuis… Dit bordje stond om de hoek van de refuge in Benevant. Kijk even naar de afstand tot Saint Jacques.

Na 10 kilometer dit bordje… Zo te zien geen fluit opgeschoten.

Maar na bijna 26 kilometer kwam ik dit bordje tegen, aan het begin van Les Billanges. Het lijkt wel of ik achteruit loop. Geen idee wie welke route berekent.

Als je even gaat zitten is het belangrijk om je (witte) benen te strekken.

Dat was naast een kerkje in het dorp Saint-Goussaud, waar de volgende tekst op de deur was geplakt:

Daar vlakbij was ook weer zo’n dodenlamp:

Je kunt inzoomen op de tekst voor uitleg.

De afkorting van de route ging via de GR654 en liep langs eeuwenoude muurtjes over paden die in de romeinse tijd zijn aangelegd.

Ook veel bosbouw in deze streken.

Maar geen biertje…. De refuge is eenvoudig, rustique, noemt de hositaliére het zelf. Misschien straks een etappewijntje bij het eten.

Het etappewijntje:

Ik wens jullie een mooie vrijdagavond toe!

Weg met die tent!

Donderdag, 28 april

Dag 46: La Souterraine – Bénévent-l’Abbaye – 23 km – 1159,0 km

In tegenstelling tot veel andere avonden, waarbij het licht vaak rond 9 uur wordt gedoofd, was het gisteren in Le Coucher du Soleil een ware orgie. Het licht ging namelijk pas om 10 uur uit. We hebben lang, gezellig en lekker getafeld. Zoals je op de foto kunt zien zat de stemming er goed in:

Op de foto links van de fotograaf: Boudewijn uit Hillegom, Peter aus Deutschland, Claude uit Frankrijk, Claudine onze Franse gastvrouw, Joseph en Odile uit Frankrijk en Tijmen, de zoon van Boudewijn.

Midden in de nacht een hoop kabaal. Werkers aan de spoorbaan die door La Souterraine loopt, gebruikten een naastgelegen opslagplaats om hun spullen te dumpen. Van 4 tot half 5 was het mis. Omdat de dienstregeling ‘s-nachts zowat nihil is, wordt er dan juist aan de baan gewerkt.

Vanochtend, na het ontbijt, om kwart over 8 op pad. Ik had gisteren tegen Claude gezegd dat zijn rugzak scheef hing en dat hij hobbelde. Ik heb het gefilmd en aan hem laten zien.

Nee, niets aan de hand. Ik ga vanavond in die tent slapen, was zijn reactie. Toen stelde ik hem voor om de tent en alles wat hij daarvoor bij zich heeft met de post naar huis te sturen. Want zijn rugzak weegt in totaal 15 kilo (ik denk meer). Hij klaagt over pijn aan zijn linkerknie. In de loop van de dag herzag hij zijn mening. Vooral omdat hij twee mensen op een camping was tegen gekomen, die hem vertelden dat het zo in de vroege ochtend toch nog wel heeeel koud kon zijn. Hij is hier in Benevent naar het postkantoor gegaan en heeft 4 kilo naar huis gestuurd. Hij toonde zich letterlijk opgelucht.

Het was warm en drukkend vandaag; gelukkig geen al te lange etappe. Maar wel over het warme asfalt.